بعضی امور آن‌قدر برای ما بدیهی شده­اند که به چیزی غیر ازآنچه درباره آن می­دانیم و می­شناسیم و بر آن اساس عمل می­کنیم، نمی­توانیم بیندیشیم. مثلاً برای جمع اعداد عادت کرده­ایم از رقم کوچک‌تر شروع کرده و به عدد بزرگ‌تر برسیم؛ ما همیشه از راست به چپ اعداد را باهم جمع می­کنیم و هرگز از خود نمی­پرسیم آیا راه آسان­تر و کاربردی­تری وجود دارد یا نه؟! بسیاری از پدیده­ها و نهادهای اجتماعی نیز برای ما به اموری بدیهی تبدیل‌شده‌اند که در وجودشان و فرایند و نحوه عملکردشان نمی­توانیم به نحو بنیادین تفکر کنیم و اگر بخواهیم به آن‌ها بیندیشیم، فکرمان از ساختار بسته­شان فراتر نمی­رود. وقتی به مشکلاتشان می­رسیم، بازهم باید در چارچوب ذهنی از پیش مشخص‌شده فکر کنیم و درواقع به دنبال حل مسئله­ای هستیم که از اول اشتباه طرح‌شده و امان از روزی که بخواهیم به تحول بنیادین آن در این شرایط فکر کنیم. مدرسه و نظام آموزش مدرسه­ای رسمی و دولتی، ازجمله مهم‌ترین پدیده­های اجتماعی بدیهی برای ما است و شاید به همین دلیل باشد که وقتی به لزوم تحول بنیادین در آن هم می­رسیم، راهکارهایمان تغییری جزئی در دل همان ساختاری است که ما نقش چندانی در شکل‌گیری‌اش نداشته­ایم. اینجاست که روش حل مسئلهْ، کاری از پیش نمی­برد و سند تحول بنیادین و زیر نظام‌هایش در آخرین حلقه واسطه با عمل، به سازمان­هایی مانند سازمان برنامه‌وبودجه­ می­رسند که زاییده تفکر مدرن است و رسالتی جز مستحکم کردن نهادهای مدرن ندارد. اگر حقیقتاً در پی تحول بنیادین در نظام مدرسه­ای موجود باشیم، اولین گام آشنایی‌زدایی از آن

از اولین روزهایی که «سلامت الکترونیک» در ایران طرح ‌شد، قریب به دو دهه می‌گذرد. این برنامه همواره به‌صورت نسخه مطلوب در ذهن بسیاری از بازیگران نظام سلامت حضور داشته و در حال حاضر در دستور کار، مهم‌ترین بازیگر نظام سلامت یعنی وزارت «بهداشت، درمان و آموزش پزشکی» نیز قرار گرفته است و این امر اهمیت پرداخت به آن را مضاعف می‌سازد. در طی این دو دهه، بازیگران مختلف دولتی و شبه‌دولتی، طرح‌هایی را به اسم «سلامت الکترونیک» طرح‌ریزی و به عرصه اجرا کشانده‌اند و در واقع خواسته‌اند از اعتبار آن به نفع خود استفاده کنند؛ در حالی که این نسخه‌ها ممکن است بدلی و ناقص بوده و نتوانند نیاز واقعی مورد نظر را برآورده کنند. اجرای طرحِ معیوب، می­تواند به‌صورت کلی «سلامت الکترونیک» را زیر سؤال برده و از عرصه و دستورکار اصلی به حاشیه براند. در نظام سلامت به‌ اشکال متعدد شاهد ویرانی ایده‌ها و طرح‌هایی بودیم که در جای‌جای دنیا سودمند واقع شده‌اند. این طرح‌ها، بدون کار کارشناسی کافی در ایران تجویز شده و پس از مدتی ناهمخوانی و اجرای ناقص به کنار گذاشته ‌شده­اند. نمونه بارز آن در بحث اعتباربخشی بیمارستانی است که هر از چند گاهی مدلی از ارزیابی مطرح و آن را به بیمارستان‌ها تکلیف می‌کنند و با این کار نه‌تنها هدف آن مدل‌ها که ارتقاء کیفیت ارائه خدمت است تأمین نمی‌شود؛ بلکه بر هزینه‌های روزمره بیمارستان‌ها هم افزوده شده است. بنابراین سؤال اول این است که اصلاً «سلامت الکترونیک» چیست و سابقه و پیشینه آن در دنیا از چه قرار است. با دانستن

خرید ویژه نامه رونق تولید برای تهیه ویژه نامه رونق تولید از فروشگاه اینترنتی مرکز رشد (رشدا) بر روی دکمه بالا کلیک نمایید. معرفی نشریه در آغاز دهه پنجم انقلاب اسلامی، اقتصاد همچنان اولویت اول و در رأس مسائل کشور است. اقتصاد ایران در سال 1397، مسیر پرماجرا و دشواری را طی کرد. شوک ارزی که علائم آن از زمستان 96 آغاز و به‌مرور، بر سایر بازارهای اقتصادی و البته معیشت طبقه ضعیف و متوسط جامعه اثر گذاشت. رهبر فرزانه انقلاب اسلامی، در سخنرانی نوروز سال 1386، جنگ اقتصادی را عرصه نبرد استکبار با نظام اسلامی برشمردند و در شهریور 1389، مفهوم «اقتصاد مقاومتی» را در دیدار با کارآفرینان وارد نظام مفاهیم دستگاه تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری کشور کردند. سرانجام در بهمن 1392، با ابلاغ سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی، نقشه کلی مقاومت اقتصادی کشور در شرایط جنگ اقتصادی را ارائه نمودند. از سال 1387، تقریباً عناوین همه ‌سال‌ها با جهت‌گیری مسائل اقتصادی کشور و با هدف اصلاح مسائل ساختاری اقتصاد ایران از سوی ایشان انتخاب شد. به‌مرور افکار عمومی تحلیل رهبر انقلاب از اهمیت یافتن مضاعف مسئله اقتصاد برای انقلاب اسلامی را درک و کارهایی ولو پراکنده و غیرمنسجم آغاز شد. در میان عناوین سال مقوله «توسعه تولید ملی»، یکی از محورهای اساسی و ارکان کلیدی نقشه مقاومت اقتصادی، از سوی ایشان مورد تأکید قرار گرفت؛ به‌گونه‌ای که در دهه 1390 شمسی، سال‌های 1391، 1395 و حالا 1398، بر این کانون اصلی اصلاح اقتصادی اشاره‌ کرده‌اند. اما چرا تقویت بنیه «تولید ملی»، امروز نقطه اهرمی در حل مسائل اقتصادی کشور است؟

امروزه همه ما از تلفن‌های هوشمند استفاده می‌کنیم و در جریان زندگی روزانه‌مان به خدمات فناوری اطلاعات و ارتباطات وابسته‌ایم؛ خدماتی نظیر خرید، تاکسی‌های اینترنتی، شبکه‌های اجتماعی، آموزش و ... . توئیتر، فیس‌بوک، اسنپ، گوگل و بسیاری دیگر از نرم‌افزارها همگی در هسته خود یک پلتفرم هستند. پلتفرم‌ها، محدود به پلتفرم‌های نرم‌افزاری نیستند و در رشته طراحی صنعتی و مهندسی طراحی نیز از پلتفرم‌ها یاد می‌شود، مثلاً در صنعت اتومبیل، یک تولیدکننده می‌تواند صرفاً با یک پلتفرم، زیرساخت و زمینه تولید انبوهِ انواعی از اتومبیل‌ها را ایجاد کند. در ادبیات مدیریت استراتژیک، رهبران بازار برای سهم بازار بیشتر، به دنبال دست‌یابی به نقاط اهرمی هستند که پلتفرم برای ایشان به ارمغان می‌آورد. اقتصاد پلتفرمی یا اقتصاد اشتراکی، حوزه نوینی در اقتصاد است که با تکیه‌بر اثر «شبکه‌ای» و با استفاده از ظرفیت‌های فاوا در استفاده مکرر از منابع (reuse)، تولید ارزش از منابع را حداکثر ساخته و مدل‌های اقتصادی متفاوتی را رقم زده است. با توسعه فضای مجازی در سال‌های اخیر، پلتفرم در ادبیات روابط بین‌الملل نیز ورود پیدا کرده است. این تنها بخشی از علوم مختلفی است که ادبیات پلتفرم در آن‌ها مطرح شده است و روزبه‌روز نیز توسعه می‌یابد؛ اما انگیزه اصلی هسته «خط‌مشی فضای مجازی» مرکز رشد برای تألیف و تنظیم این پرونده، گستره روزافزون ادبیات پلتفرم نیست، بلکه عمق اثرگذاری پلتفرم در حکمرانی فضای مجازی است. سیر تاریخی فناوری اطلاعات و ارتباطات نشان‌دهنده آن است که حوزه فاوا فراتر از ابعاد فناورانه رفته و با پیوند عناصر مختلف اجتماعی، امروزه به بستر اصلی ساخت نظامات اجتماعی

اینجا تهران است، صدای انقلاب اسلامی ایران...«شهید محلاتی» با ادای این عبارت، پیروزی انقلاب اسلامی را از ایستگاه رادیویی میدان پانزده خرداد تهران اعلام نمود. از همان آغاز و البته مقدمات قبل از پیروزی انقلاب، برای همگان معلوم شده بود، صدای متفاوتی از انقلاب ایران به گوش می‌خورد، صدایی که با هژمونی عرفی شده قدرت در جهان معاصر ناهمخوان بود و می‌خواست برای طیفی باشد و بماند که صدای‌شان در غوغاسالاری مجادلات و تعاملات دنیای کنونی، محو و در محاق بوده است. تلاش اولیه قدرت‌های استکباری، همان نسخه مرسوم و معمول است. در ابتدا تلاش می‌کنند هر ایده و کلام و پیام متعارضی را محو کنند و در صورت ناکامی، همه همت خود را بر این می‌دارند که آن را در مسیر خود همراه و هضم نمایند تا «صدایی دیگر»، شنیده نشود. قدرت شرق هم که با محوریت شوروی سابق حیات داشت، تلاش می‌کرد که انقلاب ایران را به نفع جریان ایدئولوژیک خود مصادره کند و از آن به‌عنوان یک ابزار تهاجم مقابل غرب بکارگیرد. اما بعد از مدتی با ناهمراهی انقلاب اسلامی، او هم سراپا برای محو صدای انقلاب، وارد میدان شد... حالا چهل سال از انقلاب اسلامی می‌گذرد و در این چهار دهه، همه قدرت‌های جهانی با بکارگیری همه استعداد خود و با استخدام راهبردهای متنوع، تلاش می‌کنند جمهوری اسلامی را در هر مرحله‌ای که می‌توانند، درمانده و متوقف کنند. بنابراین، چالش‌های مختلف برای رسیدن به این هدف را طراحی و در جای خود استفاده می‌کنند. حداقل هدف این برنامه‌ها، مشغول شدن ایران به خود و محدود شدن